#147. Tien jaar later…

Beste lezer,

Afgelopen week was het 24 december 2018… 10 jaar na de aanrijding (https://whiplashindepraktijk.wordpress.com/2015/12/24/47-24-december-2008/). Wow… ik schrik ervan als ik naga dat ik tien jaar geleden niet voor mogelijk had gehouden dat ik vandaag de dag nog last zou hebben van hetgeen destijds gebeurde.

2008-2018

Een decennia geleden… wow wat klinkt dat lang!! Wat is er een hoop gebeurd sindsdien en wat heb ik veel geleerd. Vooral over mezelf! Nu tien jaar later ben ik gewoon gaan werken in plaats van stil te staan wat zich 10 jaar terug heeft afgespeeld. Ik ben niet verdrietig, niet weemoedig, niet boos… whiplash en pijn zijn een deel van mijn dagelijks bestaan geworden.

Ik heb een manier gevonden om zo goed als ik kan voor mezelf te zorgen, wat inhoudt dat ik vaak dingen moet laten of slechts deels kan meemaken. Dat er dagen zijn dat ik niet verder dan de huiskamer kom. Dat er vele obstakels zijn gedurende allerlei activiteiten waarvan je eigenlijk zorgeloos zou moeten genieten, zoals een boottocht (die ik van de week maakte toen ik op Curacao was) waarbij ik bij het boeken compleet vergeet dat het 1. druk is op de boot qua mensen, 2. dat de golfslag behoorlijk wild was waardoor er een beroep wordt gedaan op mijn evenwicht en balans, 3. gezelligheid op een of andere manier altijd gepaard ‘moet’ gaan met harde muziek. Verre van ontspannen… tóch zit de winst in het meedoen, in de rust als je aan het snorkelen bent in azuurblauwe zee en alleen het geluid van je eigen adem hoort, de gekleurde visjes voorbij ziet zwemmen en er gewoon bent. Genieten!

In tien jaar tijd heb ik geleerd dat herstel hand in hand gaat met ups en downs, het is geen stijgende lijn. Het verloop heb je slechts deels in de hand, en ik ben er heilig van overtuigd dat een positieve levenshouding je ver brengt. Ik heb geleerd dat iets (c.q. een activiteit) wat vandaag de dag niet haalbaar is, niet per definitie nooit meer haalbaar zal zijn. Ik heb geleerd dat als je bewust kiest voor hetgeen wat je goed doet, dat je je niet hoeft te schamen of te verontschuldigen. Dit heb je zelf in de hand. Voor mij voelt het goed om ergens controle over te hebben: je houding, je grenzen en wat je met een bepaalde situatie wil.

Chronisch pijnpatiënt

Dat vind ik nog steeds lastig, de pijn die er simpelweg is. De dagen dat ik pijnvrij opsta zijn zeldzaam en bezorgen mij een ultieme geluksgevoel. Wauw, een beweeglijke nek! Een helder hoofd! Energie en zin om erop uit te gaan. Ik hou niet van labels, maar helaas kan ik niet anders concluderen dat het een chronische aandoening is geworden. Ik probeer het te zien als een onderdeel van mij, zoals een arm of een voet. Ik heb een open en positieve houding naar de toekomst… hup naar de volgende tien jaar na dato…. 🥂

Liefs,

Verena

Foto: eigen beeldmateriaal, gemaakt op Curacao

Advertenties

#146. Enthousiasme mét beren…

Beste lezer,

Een paar jaar terug schreef ik de blog ‘Daten met whiplash’ https://whiplashindepraktijk.wordpress.com/2016/07/13/67-daten-met-whiplash/

Intussen ruim 2 jaar later en ik bevind me weer in de datingfase. Ik heb een leuke man ontmoet die ik graag beter wil leren kennen. Komende kerst is het inmiddels 10 jaar geleden dat ik aangereden werd en je zou toch wel denken dat ik gaandeweg ‘a way of life’ heb gevonden en mijn weg wel weet om de dagen ‘goed’ door te komen.

Kwetsbaar

Iemand leren kennen betekent óók iemand mij laten leren kennen. Ik ervaar het als een kwetsbare positie… sowieso is het een kwetsbare tijd, maar met een onzichtbare handicap voelt het hoe dan ook alsof ik al van ver moet komen, een minnetje achter mijn naam heb of zoiets. Gedachten die een loopje met mij nemen gevoed door onzekerheid… want zeg nou eerlijk: zit een gezond, goed functionerend en energiek persoon ‘te wachten’ op iemand met mankementen? Als je kunt kiezen dan ga je toch vol gas voor iemand die even gezond, goed functionerend en energiek is als jijzelf?

Controle

De controlfreak in mij is flink aanwezig… als hij vraagt waar we zullen afspreken voor de eerste date dan neem ik het hef in handen en kies ik een locatie dichtbij mijn huis zodat er sowieso geen energie verloren gaat om ergens aan de andere kant van de stad te komen en vervolgens daar overprikkeld aan te komen. Als we een avond afspreken om uit eten te gaan, dan stel ik voor dat ik reserveer… zodat ik zelf ‘stiekem’ een aantekening kan plaatsen ‘Mogen we een tafeltje in de hoek?’, om daarmee gegarandeerd geen getetter van de buren te hebben aan één kant. Een nieuwe afspraak probeer ik aan te sturen naar overdag, zodat ik me energieker voel dan in de avond… en gelukkig werken de mooie herfstdagen mee zodat het niet raar is om een voorstel te doen om buiten te gaan wandelen in een bos of park.

Met de billen bloot…

Gaandeweg komt er tóch een moment dat je voor onverwachte situaties komt te staan…. zo is het natuurlijk superleuk dat hij initiatief toont en vraagt om naar een documentaire te gaan, nu er een documentaire festival is in Amsterdam. Want vergeet niet: door alles in eigen hand te houden en de controlfreak te zijn ontneem je iemand ook de kans om je te verrassen of zelf met ideeën te komen. Wederom stuur ik aan op een docu overdag, maar velen blijken reeds uitverkocht te zijn en vindt hij een interessante docu… die pas om 22uur begint 😳

Leuk om een man met een eigen mening, voorkeuren en smaak te ontmoeten. Mijn enthousiasme wordt echter vertroebeld door twijfels. Ik wil geen spelbreker zijn maar dit gaat toch wel hand in hand met rust in de aanloop naar de avond toe én een rustdag erna. Hoe lig ik ’s avonds in bed? Overprikkelt waardoor ik de halve nacht wakker lig alvorens slaap te vatten? Met oorsuizingen en de hele rataplan? Moet ik nu dan toch aangeven dat dit een lastige optie voor mij is óf ga ik akkoord en neem de volgende dag voor lief zoals die komt?

Compromis

Ik besluit dit uitje door te laten gaan en stel voor of we van te voren bij mij kunnen eten… daarmee ontstaat er ongemerkt een situatie waarbij ik zelf voor een rustige avond zorg (geen muziek op de achtergrond, geen bestekgeluid van andere mensen als we in een openbare gelegenheid zouden eten, geen prikkels die ik niet in de hand heb) alvorens de deur uit te gaan… tóch die controlfreak wéér 🤭

Hoe pak jij het aan?

Verena

(Foto: eigen archief – Indian Summer)

#145. Bewustwording – deel 1

Beste lezer,

Tijdens de revalidatie werd me veelvoudig verteld dat ik ‘naar mijn lichaam moest (leren) luisteren’. Dat was natuurlijk een hele goede tip! Maar wat betekent dat precies? En wat zegt deze zin wanneer je in de overtuiging leeft dat je dat altijd al doet? In mijn beleving deed ik dat namelijk al vóór de aanrijding. Als ik het een week lang bont had gemaakt door teveel afspraken, etentjes, laat naar bed, et cetera dan hield ik een dag rust of bleef ik een avond thuis en ging ik eerder naar bed. Of deed ik geen inspannende dingen, zoals simpelweg een film kijken. Dan was ik wel weer bij! Als ik me een dag had uitgesloofd met sporten dan nam ik een dagje rust. Dus ik luisterde tóch al?

In de praktijk

Uiteindelijk heb ik ontdekt dat het luisteren naar je lichaam totaal een andere betekenis heeft: niet eerst een bepaalde grens overschrijden om vervolgens teruggefloten te worden. Juíst zorgen dat je binnen de grenzen blijft zodat je niet teruggefloten hoeft te worden. Dat klinkt makkelijker dan dat het daadwerkelijk is, want de grenzen die ik kende waren na de aanrijding niet meer ‘mijn’ grenzen. Ik moest dus eerst leren wanneer de grens bereikt was en wat mijn lichaam mij aan signalen gaf. Mijn referentiekader was veranderd en het vertrouwen in mijn lijf was minimaal. Ik werd namelijk geregeld ‘verrast’ door een (over)reactie van mijn lichaam. Als ik vastberaden mijn evenwicht had getraind, dan was ik meer dan ooit misselijk en duizelig. Als ik een telefoongesprek had gehad, dan werd ik geplaagd door oorsuizingen. Als ik hard had gelachen, dan kampte ik daarna met bonkende hoofdpijn. Als ik een afspraak had in de stad, dan voelde ik al mijn nek en schouders strak worden van de (in)spanning om er te komen, me in de drukte van een station te begeven, in de chaos op straat: fietsers, auto’s en lopende mensen. Als ik naar een verjaardag was geweest, afgebakend qua lengte van het bezoek, dan was ik erna en de volgende dag niets waard. Zelfs een bezoek aan de supermarkt kon ik dan niet opbrengen. Als ik laat (22 uur) de tv had uitgedaan, dan kon ik mezelf voor mijn kop slaan want rustig in slaap vallen zat er niet meer bij én de dag erop werd het gegarandeerd een ‘boetedag’.

Zonder waarschuwing

Gebeurt dit alles zonder waarschuwing? Bam, ineens? In mijn beleving: ’Neen’. Het lichaam geeft aanwijzingen, signalen… het is aan ons om deze te waarnemen, te begrijpen en tot actie over te gaan. Dit is hetgeen werd bedoeld tijdens het revalidatietraject: ‘te leren luisteren naar je lichaam betekent je bewust worden van hetgeen je lichaam je vertelt en hierop adequaat inspelen’. Als mijn nek en schouders aanspannen bij een bepaalde activiteit, dan wil mijn lichaam me blijkbaar iets ‘zeggen’. Dat de beweeglijkheid van mijn nek ‘opeens’ tijdens een lunch of etentje niet meer soepel gaat, geeft me een signaal. Een activiteit met lage inspanning, die ik met gemak aankan, brengt namelijk geen spanning met zich mee. Als ik mijn slapen voel kloppen, hetzij als ik aan de telefoon ben, hetzij tegenover iemand zit, dan weet ik dat de maat vol is en dat het beter is om tot een (snelle) afronding over te gaan. Als ik op een verjaardag ben, bij een ballet voorstelling, in een restaurant zit of welke andere locatie met prikkels en even naar het toilet ga, op een stille plek mijn otoplastieken uitdoe, dan kan ik de sterkte van de oorsuizingen als een graadmeter nemen om te bepalen hoe ver ik over mijn grens heen ben. Als ik het koud heb en klam aanvoel, terwijl het tussen mijn schouderbladen lijkt alsof ik in brand sta, dan weet ik dat mijn lichaam heel hard aan het werk is om hetgeen ik aan het doen ben te volbrengen, terwijl het mij eigenlijk verzoekt om te stoppen en te gaan rusten. Als ik iemands mond zie bewegen, maar ik niet begrijp wat diegene zegt, dan is mijn hoofd duidelijk verzadigd. Herkenbaar?

Verena

(Deze blog schreef ik afgelopen jaar voor de WSN, daarom kun je deze op meerdere locaties tegenkomen)

#144. Cadeautje

Beste lezer,

Vorige week was ik jarig! Ik werd 40 🌹 en had totaal geen zin om het te vieren. Niet omdat ik het zo erg vond om 40 te worden (tenslotte voel ik me van binnen nog steeds 28 😉) maar simpelweg omdat ik de laatste tijd niet echt in feeststemming ben. Er is een hoop gaande rond de dierbare mensen om mij heen die ook invloed heeft op mij. Daarnaast het eeuwige dilemma rondom de herfstvakantie waarin mijn verjaardag valt… kortom, ik had geen plan.

Op de dag zelf

Bij het opstaan had ik al verschillende lieve berichten ontvangen en er werd meerdere keren gezongen in spraakberichten. Ook heb ik vele leuke kaarten ontvangen met mooie teksten. Af hoc heb ik met twee vriendinnen taart gegeten op een mooie locatie en ’s avonds werd er heerlijk voor mij gekookt. En zo voelde ik me behoorlijk jarig, mede door alle aandacht en het gevoel geliefd te zijn.

Ongelukje

Een vriendin van mij hoort me vaak genoeg over mijn rug- en nekklachten. Recentelijk kreeg ze zelf te maken met een verschoven wervel en de pijn die daarmee gepaard gaat waardoor we er dagelijks over spraken: hulpmiddelen, zalfjes, yoga houdingen en een bezoek aan de fysio. Ik vertelde haar dat ik vaak met een kruik slaap, die vul ik dan niet helemaal vol met water en leg die tegen de zere plek op mijn rug of in de nek. Echter, laatst had ik een ongelukje waarbij midden in de nacht de kruik was gaan lekken en ik dus wakker werd helemaal klam en koud van het water in een nat bed.

Verrassing

De spieren warm houden werd inderdaad aangeraden door de fysiotherapeut en al zoekend op het internet vond mijn vriendin een soortgelijk idee als een kruik, alleen zonder water… om ongelukjes te voorkomen 🙃 Een soort ‘tapijtje’ of kleed, hoe je het noemen wil, die je op het matras of op de bank legt, vervolgens ga je er bovenop liggen en verwarmt het je rug. Het werkt alleen als je een stopcontact in de buurt hebt en je stelt zelf de warmte in, waarna het na 90 minuten automatisch uitgaat voor de veiligheid. Ik ben ontzettend blij met dit cadeau en wie weet is het ook wat voor jou 😊

Groetjes,

Verena

#143. Freeze… ❄️

Beste lezer,

Enige tijd geleden vroeg of een vriendin of ik zin had om mee te gaan naar… het ‘freezlab’. Ik had er nooit eerder van gehoord dus vroeg ik haar naar meer uitleg. Het gaat als volgt: je gaat 3 minuten lang in een cabine staan waar het -110 graden Celsius is. Dus reageerde ik: ‘why on earth would you do that?’.

Achtergrond

Het blijkt een Japanse uitvinding te zijn waarbij, even zo in Jip & Janneke taal, het volgende gebeurt: de koude omgeving (droge kou) zorgt ervoor dat het lichaam ‘denkt’ te overlijden. Hierdoor gaat het in een overlevingsmodus en al het bloed wordt naar de vitale functies gestuurd. Na de 3 minuten ga je de kou uit en ga je de bloedsomloop weer op gang brengen. Dit deden wij door op de trampoline te springen. Het idee hier achter is dat wanneer het bloed weer lekker gaat stromen, je – als het ware – nieuw bloed hebt, zuurstofrijk. Het lichaam krijgt een enorme energieboost hierdoor. Dit komt ten goede van chronische pijn, reuma, artritis, etc. Op de website werd zelfs specifiek ‘whiplash klachten’ genoemd… then I’m in!! Dat weten jullie intussen wel 😉

In de cabine

Daar stond ik met een korte broek en een hemdje aan. Voordat ik naar binnen ging kreeg ik dikke pantoffels, handschoenen, een hoofdband en een mondkapje. Van te voren werd de bloeddruk gemeten en ons uitleg gegeven. We gingen met 4 vrouwen naar binnen, waaronder twee vriendinnen. De eerste cabine was -63 graden en voelde eigenlijk heel prettig. Na 20 seconden moesten we doorlopen naar de koudere cabine. Wow… die kou die ons tegemoet kwam was alles behalve uitnodigend! Tóch naar binnen. Terwijl mijn vriendinnen het hemd van het lijf vroegen aan de vierde (voor ons onbekende) vrouw zonderde ik me af. Blijkbaar kon ik beter met de kou omgaan in stilte. Later bleek deze onbekende vrouw soms wel vijf keer per week deze therapie te volgen.

Effect

Na de sessie en de trampoline voelde ik me kiplekker! Alsof ik een flinke workout had gedaan. De eerste paar uur was ik ook superscherp en helder in mijn hoofd. Daarna begon ik me juist rozig te voelen en ik lag dan ook om 20.45 in bed! Ready for a goodnight sleep!! Ik hoopte lang in een diepe slaap te komen, maar niets bleek minder waar. Ik heb niet anders dan anders geslapen, maar wat wél bijzonder was was dat ik de hele week mijn hoofd amper naar links kon bewegen. Telkens draaide ik mijn hele romp mee als ik maar links keek…. en die dag stond ik op, probleemloos kon ik mijn hoofd soepel bewegen. Magisch?!? 😊 Uiteraard, zoals met alles, is regelmaat belangrijk om profijt te ervaren… kortom, wie gaat er mee?

Verena

#142. Noise Cancelling

Beste lezer,

Enige tijd geleden deed ik een oproep voor de Whiplash Stichting Nederland over het gebruik van Noise Cancelling Headphones. Voor degene die het niet weten, ik ben vrijwilliger bij de Stichting en probeer geregeld middels interactie met lotgenoten tot bruikbaar materiaal te komen voor een artikel of voor een samenwerking met een bepaalde partij. Zo had ik het idee om iets te doen met apparatuur die omgevingsgeluid onderdrukt.

Resultaat

Een oproep leidde tot verschillende reacties en mijn mailbox stroomde vol met ervaringen ten opzichte van Noise Cancelling Headphones. Het resultaat is een vervroegde plaatsing in het Whiplash Magazine, want na het ontvangen van zulke positieve ervaringsverhalen wil je de lezers en lotgenoten natuurlijk niet onthouden van een hulpmiddel. Ik raakte natuurlijk óók nieuwsgierig en wilde wel weten hoe het was om zo’n koptelefoon te gebruiken.

Te leen…

Afgelopen weekend at ik bij vrienden. Het gesprek kwam uit op allerlei gadgets. Mijn vriendin had namelijk in New York draadloze speakers gekocht, wat zij een uitkomst vond. Zodoende kwam het gesprek op de Noise Cancelling Headphone. Haar man bleek die te hebben en was zelf erg tevreden erover. Ik, als leek, zonder in het bezit te zijn van zo’n koptelefoon vroeg me af: wat moet iemand met een gezond werkend hoofd met zo’n koptelefoon? Hij wist me te vertellen hoe handig het is om zich af te sluiten als hij werkt of in het vliegtuig zit en zo andere voorbeelden. Van het een kwam het ander en nu heb ik de koptelefoon een weekje te leen.

Eerst wist ik niet zo goed wanneer ik het moest gebruiken… nu, een paar dagen later weet ik niet meer wanneer of waarom ik het zou afzetten 🙃 Wat heerlijk! Ik doe de afwas en hoor het water niet uit de kraan komen. Ik gebruik de stofzuiger en het geluid is ontzettend gedempt. Ik heb de balkondeuren open en de overburen zetten voluit André Hazes op… geen probleem met de koptelefoon op. Ik typ en het is heerlijk rustig om mij heen… wauw, wat een uitkomst!

Liefs,

Verena (foto: ik met koptelefoon op)

#141. Onopgemerkt

Beste lezer,

Intussen is het over een paar maanden alweer 10 jaar geleden dat ik een aanrijding kreeg. In de vele blogs die ik heb geschreven kun je lezen hoe mijn herstelperiode heeft plaatsgevonden, hetgeen mij heeft geholpen en zo nu en dan wat gemopper over de minder goede dagen.

Onopgemerkt…

De afgelopen maanden heb ik naar mijn weten niet anders dan anders geleefd. Wél leef ik bewust en weet ik intussen welk invloed een bepaalde activiteit heeft. Ook leef ik intussen al ruim 2,5 jaar zonder tv, ik heb geen Netflix en ook geen radio of muziek in huis. Ik kies voor de stilte. Ik kies ervoor om redelijk vroeg mijn bed in te gaan en dat was goed merkbaar van de zomer als anderen nog lekker op het terras zaten of in de tuin. Ik voel me dan een soort alien zonder er van alles van te vinden, of het goed of slecht is. Ik leef nog steeds met een anticiperende blik rondom de boodschappen, het koken en sociale afspraken. Ik baken activiteiten af en las rustmomenten in gedurende de dag.

Tóch is er wezenlijk íets veranderd… ik kan niet goed aangeven wàt het is, hoe het komt en wanneer de omslagpunt is gekomen. Maar laatst reed ik op één dag heen en weer naar Friesland, omdat het even niet anders kon. Dat, terwijl ik autorijden erg inspannend vind. Ook was het jaarlijks festival vóór mijn deur: twee weken lang herrie van De Parade. Elk jaar een gelegenheid om na te gaan hoe ik met drukte omga die deze evenement met zich meebrengt. Ik zit aan een lange tafel mosselen te eten en besef opeens geen oordop in te hebben… vandaar dat ik de buurvrouw iets te luid vond 🙉 Een andere avond ging ik naar een voorstelling (mét oordoppen in) en besefte pas toen er een scène met knipperlichten was dat ik toch echt beter mijn ogen dicht kon houden zolang het licht zou knipperen.

Daarna

De dagen erna kwam ik ‘gewoon’ uit mijn bed. Uiteraard had ik weinig om handen omdat ik simpelweg rekening houd met een – voor mij – drukke avond of rit. Een vriendin gaf laatst ook aan: ‘Ik heb het idee dat het wat beter met je gaat’ en ja, dat wordt wel vaker gezegd en vervolgens lig ik dagenlang bij te komen van het moment dat ik met die vriendin op pad was, maar nu kon ik instemmend meeknikken. Ik legde het uit bij het revalidatiecentrum en zij hadden ook geen antwoorden voor deze ‘meevallers’. Ik ben benieuwd of ze aanhouden…

O ja, maar waar ik dus vandaag schrijfinspiratie van had gekregen is de ingeving dat het dus blijkbaar op een ongrijpbare wijze beter gaat qua omgaan met prikkels, al heb ik weinig prikkels in huis. Zo bedacht ik vandaag dat mijn geliefde servies, van een speciale soort plastiek -waar je geluidloos op snijdt en er na bijna 10 jaar er echt niet meer uitziet-, plaats maakt voor een ‘gewoon’ servies. En langzaam voel ik me vandaag weer een beetje normaal.

Liefs,

Verena

(Foto: speciaal bord versus gewoon bord)