#156. Een les in overgave…

Beste lezer,

Ongelukken zitten een klein hoekje… en jawel, dit heb ik zelf ondervonden toen ik laatst vijgen ging plukken. Meerdere keren per dag liep ik langs die boom met rijpe vijgen eraan… ik plukte er elke keer één of twee en liep vervolgens verder, genietend van de zoete smaak. Tot dé dag dat het ons (ik samen met een ander deelnemer van de retreat waar ik was) een goed idee leek om vijgen te plukken om er vervolgens jam van te maken en een dessert, afhankelijk van de buit.

Zo gezegd, zo gedaan…

En zo gingen we vijgen plukken. Al snel kwam ik niet goed bij de hogere takken en was het ook een vervelende houding om omhoog te kijken. Zo besloot ik om een houten bankje te gebruiken als verhoging. De deelnemer vraagt mij nog: ‘Zal ik je vasthouden?’. Waarop ik demonstratief op het bankje wiebel om te laten zien dat ik stevig stond. Nog geen twee tellen later kantelt het bankje met mij erop en lig ik languit op de grond!

Resultaat

Het plukavontuur was algauw voorbij. Ik ben op de aarde gevallen en op de wortels van die grote vijgenboom, waardoor ik her en der verspreid op mijn linkerkant bloeduitstortingen heb. Een flinke wond bovenop mijn heup en algauw ontstond een ei op mijn elleboog. Ik hoor mezelf zeggen dat het goed met mij gaat.

En nu…

… nu blijkt de aard van het beestje hetzelfde te zijn als bij tijde van het ongeluk. De boel sussend en onderschattend dat er niets aan de hand is, totdat toch wel blijkt dat ik een zwaar gekneusde elleboog heb en gekneusde ribben.

Timing…

Een timing die natuurlijk totaal niet uitkomt… (wat is eigenlijk een goede timing voor dit soort gebeurtenissen??!?) ik ben aan het aftellen voor Utah en de bedoeling was om fit erheen te gaan. Nu, met al deze kneuzingen kan ik niet tillen, niet sporten, niet echt veel doen zonder te voelen dat ik behoorlijk toegetakeld ben. Opeens óók het besef dat ik mijn werkzaamheden niet kan uitvoeren op het werk. Daarvoor moet ik kunnen bewegen en dat is nu niet bepaald wat ik kan. Dus, met een knoop in mijn maag meld ik me ziek.

Wijsheid

Zodoende heb ik een afspraak afgezegd van een opname waar ik bij zou zijn met een familie opstelling. Mega interessant! Ik vond het erg jammer dat ik er niet heen kon en toen zei die wijze dame (die de familie opstelling gaf) dat het niet gaf dat ik me afmeldde en ‘tja, gekneusde ribben… daar kun je niet zoveel aan doen behalve rusten en afwachten. Dat klinkt als een les in overgave’…. 🤔 Wat een wijsheid en zo treffend!

Dit is nu even mijn wereld… hoe ziet die van jou eruit?

Liefs,

Verena

Advertenties

#155. Placebo??!

Beste lezer,

Met minder dan 12 weken te gaan kan ik jullie vertellen dat Utah me begint bezig te houden. November lijkt nog zo ver weg, maar intussen is het aftellen begonnen… er moeten wat zaken worden geregeld zoals visum en esta formulier, maar ook verblijf en vlucht boeken. Ook heb ik van de kliniek voorbereidingstips gekregen, die ik nog moet doornemen.

Reacties

De reacties om mij heen zijn positief. Ik heb aan familie en vriendinnen intussen verteld dat ik zal gaan. Stuk voor stuk reageert iedereen hoopvol en enthousiast. Één vriendin zei: ‘Wat goed dat je gekozen hebt om te gaan!’. Toen ik erover nadacht besefte ik dat het voor mij niet eens als een keus heeft gevoeld, maar eerder een must. Als ik nog iets aan mijn situatie wil verbeteren dan lijkt een bezoek aan Cognitive FX op dit moment het enige wat nog een optie biedt. Geen keus, maar eerder een logische gevolgtrekking.

Sommige vriendinnen zijn zelfs zó geïnteresseerd en betrokken dat ze naar de aflevering van Jinek hebben gekeken (7 augustus 2019 vanaf ongeveer de 21e minuut) waarin deze behandeling aandacht kreeg.

Voorstanders vs tegenstanders

Nu deze behandeling steeds vaker aandacht krijgt in de media en vanuit verschillende invalshoeken bekeken wordt, ontstaat er een discussie over het gebrek aan wetenschappelijke bevindingen met betrekking tot deze behandeling en de resultaten ervan.

Persoonlijk vind ik het wel héél makkelijk om de positieve ervaringen van lotgenoten die reeds naar Utah zijn gegaan over de boeg van placebo te gooien. Conclusies trekken als dat je dáár als patiënt volop aandacht krijgt, dat je een hoop geld betaalt en de investering groot is (erheen reizen etc) en dat door het zien van verbeteringen op de scans je als het ware alles krijgt wat in Nederland mist, waardoor het een positieve invloed heeft op de patiënt vind ik echt héél kort door de bocht.

Daarnaast lijkt mij dat, zo’n kortzichtige conclusie, pas getrokken dient te worden wanneer er daadwerkelijk onderzoek is verricht naar deze behandelmethode. And last but not least… als blijkt dat er geen grondig wetenschappelijk onderbouwing is waarom deze methode zou werken, dan nóg: is het niet simpelweg fantastisch als zoveel patiënten, die tegen dichte deuren botsten, hierdoor een boost krijgen? En hiermee door de positieve gevolgen een kwalitatief beter leven kunnen leiden?

Nieuwsgierigheid

Met minder dan 12 weken te gaan groeit mijn nieuwsgierigheid naar hoe het daar zal zijn. Hoe ik de intensieve week zal ervaren, wat er te zien zal zijn op de scans en bovenal, wat het te betekenen zal hebben voor mijn dagelijks leven eenmaal terug in Amsterdam. En om helemaal met de billen bloot te gaan: of het een wetenschappelijk bewezen bron heeft óf dat placebo ervoor zal zorgen dat mijn hersen gereset wordt en ik beter de dagen doorkom…. ik teken ervoor 🙌

Verena

#154. Levenskunst

Beste lezer,

Enige tijd geleden mocht ik op bezoek bij Jessica van Jes!Radio en werd ik geïnterviewd over het leven met whiplash. Naast het feit dat het sowieso erg leuk was om in een opnamestudio te spreken, in de hoop dat het verhaal duidelijk zou overkomen op de luisteraars, was het ook spannend. Spannend om te spreken over de klachten die mijn leven beïnvloeden en of ik het op de juiste manier naar buiten bracht.

Naar aanleiding van dat interview werd ook een stukje in de krant gepubliceerd onder de naam ‘Omgaan met whiplash: levenskunst?’, dat vond ik een mooie titel! Mocht je het interview willen lezen, dan kan dat via deze link!

https://www.hetkanton.nl/nieuws/algemeen/677835/omgaan-met-whiplash-levenskunst-?redir&fbclid=IwAR1gMZSDyDnjaNclMdt1FCC2Ml_VH0rK6OTa4DkUtKgZ-grweKSQatwB7ys

Liefs,

Verena

Foto: eigen archief

#153. Op gesprek…

Beste lezer,

Vorige maand was het weer zover! Ik moest op gesprek komen bij de verzekeringsarts. Mijn werkgever en ik hebben de afspraak dat ik elk 3 jaar weer uitgenodigd word om een update te geven over hoe het met mij gaat en hoe ik mijn toekomst verder zie binnen het bedrijf. Wat is haalbaar?

Ik was absoluut niet zenuwachtig tot de dag zelf. Wie heb je voor je zitten? Hoe goed luistert die persoon? En wat heeft hij/zij zelf voor ogen na het lezen van mijn dossier?

Eenmaal in het kantoor vertelde ik hoe het met mij gaat en dat mijn herstel al wel een tijd stagneert op dit niveau. Grilligheid in energieniveau en met name last van overprikkeling. De andere beperkingen lijken minder lastig om mee om te gaan dan deze twee. In een opwelling vertelde ik over de behandeling in Amerika, die in november zal plaatsvinden. Hij kende deze behandeling niet en vroeg om tekst en uitleg. Toen ik erover had verteld trok hij de conclusie dat ik er goed aan deed en dat de theorie achter de behandeling plausibel lijkt.

In mijn werksituatie gaat dan sowieso tot die periode niets veranderen, waarna ook nog een periode van 6 maanden tot 1 jaar zal volgen om alles te integreren. De arts vroeg mij hoe ik daarna mijn toekomst zie, uiteraard binnen het bedrijf. Ik kan namelijk nog 1 carrièrestap maken. Hij gaf aan dat ik na die behandeling wel het selectietraject zou kunnen gaan doen, waarop ik besefte: ‘No way’… het eerste waarop ik me ga richten als ik méér aankan is toch wel een avondje dansen, of een feestje geven of lekker genieten van alles wat kan zonder boetedagen in te lassen. Plotseling moest ik huilen van alles wat ik de afgelopen decennia heb gemist: spontaniteit in mijn sociaal leven en in vlagen überhaupt een sociaal leven. Dáár ligt mijn prioriteit!

Liefs,

Verena

Foto met dank aan InPixels Photography

#152. Interview

Beste lezer,

Enige tijd geleden kwam ik in contact met Jessica van ‘Jes! Radio’. Jessica maakt programma’s waar de ‘gewone’ Nederlander aan bod komt over dagelijkse zaken om een ander te informeren en inspireren. Ik voelde me erg vereerd dat ik en mijn verhaal hiervoor aan bod kwamen.

Zo ben ik op een vrijdagmiddag naar de studio gereden en is het interview opgenomen. Ik hoop hiermee voor alle lotgenoten te hebben gesproken, waar we tegenaan lopen en wat whiplash met ons leven doet, dat het méér is dan nekpijn…. veel méér dan dat!

Het interview kun je beluisteren via deze link: https://www.youtube.com/watch?v=mXheoTTq-IM

Met dank aan Jes! Radio.

Veel luisterplezier,

Verena

#151. Tot de kern…

Beste lezer,

Ergens in het voorjaar kreeg ik verschillende berichten van lotgenoten met vragen rondom ‘de kliniek’ in Amerika, die aandacht had gekregen in de media. Ook een collega moest aan mij denken toen hij het zag en nam de moeite om mij (tv-loos) hierop te wijzen.

Zoals ik in voorgaande blog schreef (https://whiplashindepraktijk.wordpress.com/2019/04/05/150-pissig/) had ik nogal gemengde gevoelens over het bewandelen van deze route terwijl je in eigen land toch ook adequaat hulp zou moeten kunnen krijgen? Zonder daar nu verder op in te gaan wil ik schrijven over het gevolg van al deze berichten van lezers en mijn collega.

Gevolg…

Ik raakte geïnteresseerd in de methode die deze kliniek hanteert en vulde hun online vragenlijst in. In etappes, want het was nogal een werk! Ik heb er lang over gedaan, want op goede dagen (ondanks de email herinneringen over mijn onafgemaakte vragenlijst) dan twijfelde ik aan de noodzaak om me te verdiepen in hetgeen deze kliniek voor mij zou kunnen betekenen. Op slechte dagen bood het weer een optie. Een optie, die hier in eigen land stagneert. Uiteindelijk vind ik het jammer dat ik zo lang heb getreuzeld met de vragenlijst, want hiermee is de volgende stap vertraagd geraakt, namelijk een gesprek met de neuroloog.

Neuroloog aan de lijn

Begin mei was het zover! De neuroloog aan de lijn, die mij een goede indruk gaf! Zo had ze mijn dossier bij de hand en had zich duidelijk ingelezen in mij en mijn klachten. Ze stelde me vragen voor verduidelijking en soms moest ik in mijn geheugen graven als het om scans en uitslagen ging… die zijn namelijk behoorlijk lang geleden uitgevoerd.

Ze vroeg naar mijn voornaamste klacht nú! Ik kon bijna niet kiezen 😳, maar besloot om het bij overprikkeling te houden. Ik moest voorbeelden geven van activiteiten die tot overprikkeling leidden en hoe de overprikkeling zich uitte. Alles wat ik zei klonk haar bekend in de oren! Zelfs mijn verstoorde slaapritme na overprikkeling (https://whiplashindepraktijk.wordpress.com/2018/07/16/139-twee-varianten/). Ze vroeg naar de mening van mijn neuroloog en zijn plan. Nou 🤔🤔🤔 die is er niet meer. Volgens de neuroloog die ik heb bezocht (en ik kan op 1 hand de bezoeken tellen) ben ik uitbehandeld. Die slaapritme is lastig, evenals alle andere klachten, maar zijn boodschap was toch echt dat ik mijn ‘eigen dokter’ ben geworden en mijn hersen het beste ken. Het advies destijds was dan ook om dáárop mijn acties aan te passen en mijn voordeel te doen met de kennis over mijn eigen hoofd.

Na afloop

Toen ik ophing barstte ik in huilen uit. Al die vragen hadden mij even teruggezet in de tijd. En hoezo had ik bepaalde scans eigenlijk niet gekregen of niet opnieuw gedaan? Hoezo is er niet grondiger naar mij en die slaapritme gekeken? Het overprikkeld raken beter onderzocht? Heb ik me dan destijds laten wegsturen met een ‘tegeltjes wijsheid’ dat ik mijn eigen dokter ben geworden? Ben ik nalatig geweest naar mijzelf? Had ik wel de juiste vragen en hulpvragen gesteld? Opeens was het zo confronterend! En dan ook de erkenning en herkenning van deze neurologe en de hoop dat deze methode de juiste hulp kan bieden. Ik moest huilen van opluchting.

En nu?

Nu is mij deze handreiking gedaan en ik neem deze zonder te aarzelen aan. Liever leef ik met antwoorden dan met vraagtekens. Er is geen garantie dat mijn situatie zal verbeteren, maar ik wil deze kans zeker niet laten lopen! Kortom, ik heb geboekt en in november onderga ik deze behandeling! To be continued….

Liefs,

Verena

Foto eigen archief (Zeitz Museum in Kaapstad)

#150. Pissig…

Beste lezer,

De afgelopen maanden ben ik uit verschillende hoeken benaderd over een instelling in Amerika die, schijnbaar, na slechts één intensieve en op de persoon afgestemde trainingsweek waanzinnige (blijvende) resultaten behaald bij mensen met mild brain injury. Daar wordt je hersen onder de loep genomen door een specifieke scan die signaleert welke hersendelen minder/niet actief zijn. Deze worden in de gepersonaliseerde trainingsschema weer geactiveerd, waarna je klachten zullen afnemen omdat je hersen als het ware weer prima functioneert. Klinkt simpel!

De afgelopen week heb ik van maarliefst 2 volgers van mijn blog een update gekregen waarin zij hun profijt aan mij kenbaar maakten over deze behandeling. Het enthousiasme en de blijdschap spatte uit de mailbox.

Ik ben ontzettend blij en opgelucht dat zij zoveel baat ervaren in zo’n korte tijd! Uiteraard is het bij mij óók gaan kriebelen. Met name als ik een dag lamlendig en overprikkeld mijn huis niet uitkom dan ben ik geneigd een ticket te boeken naar the USA!

Pissig…

Intussen heb ik de vragenlijst ingevuld van het desbetreffende centrum en zal er binnenkort een telefoongesprek volgen. Ergens wringt de schoen…..

Waarom moet ik de plas over voor een behandeling terwijl ik in een land als Nederland woon? Ik bedoel, een welvarend land mét aanwezige hulpmiddelen in ziekenhuizen om je goed op weg te helpen. Maar nee, in Nederland wordt whiplash en de gevolgen ervan totaal niet serieus genomen! In de richtlijnen van Neurologie is het zelfs zonder pardon opgenomen onder ‘nekpijn’. Hoezo? Waarom wordt er niet verder gekeken naar de cognitieve klachten in plaats van uitsluitend naar één symptoom: nekpijn?

Aandacht

Enige tijd geleden heeft deze instelling aandacht gekregen op tv en er werd een voetballer geïnterviewd over de aanhoudende klachten nadat ze een hersenschudding had opgelopen. Zij vond de oplossing voor haar herstel óók in Amerika en gaf aan dat als ze eerder de juiste hulp had gekregen, het voor haar niet zo’n zwart hoofdstuk uit haar leven had hoeven zijn. Er blijkt nu steeds meer aandacht te komen voor letsel op het veld en zo is er een KVNB-hersenpoli geopend in Nederland!

Dat is fantastisch nieuws!

Maar, hoe zit het met de gewone burger? Die niet gekozen heeft voor een carrière als profvoetballer, maar wél voor een carrière op kantoor die niet vol te houden is door overprikkeling via schermen, gebrek aan focus op vergaderingen en fysiek niet te doen door de zittende houding. Of hoe zit het met de burger die kiest voor een baan in het onderwijs en onmogelijk kan omgaan met alle prikkels die hij/zij deze baan het hoofd moet bieden, dag in dag uit. Of de taxichauffeur die niet meer urenlang kan autorijden; zelfverzekerd en adequaat op het verkeer kan inspelen? Waar kunnen deze mensen terecht voor hersenscans die ervoor zorgen dat je een gerichte, intensieve en gepersonaliseerde training kunt krijgen die werkelijk voor permanent herstel zorgt?

Die burger, waaronder ikzelf kan dus na een zoektocht van 10 jaar haar eigen spaarpot legen, de plas over vliegen omdat de afgelopen jaren de medische wetenschap in Nederland heeft aangekondigd te moeten leren leven met de restklachten. Waanzin!!